In 2008 beleefde ik het hoogtepunt van mijn wielercarrière als elite-wedstrijdrenner, met diverse top 10-klasseringen in nationale wielerklassiekers en een plaatsing voor het NK Wielrennen tussen de profs.

Toch werd dat jaar overschaduwd door een zwarte bladzijde: in maart verloor ik mijn schoon-broertje, pas 21 jaar oud, aan acute leukemie. Dat verlies markeerde het keerpunt in mijn carrière. Ik beleefde te weinig plezier aan koersen op dit niveau en besloot te stoppen als elite-wedstrijdrenner. Ik koos ervoor om andere avonturen op de fiets te gaan beleven op een recreatieve manier – altijd met 100% plezier op de fiets.

Drie jaar later…. in het voorjaar van 2011 werd ik zelf ernstig ziek. Uiteindelijk werd ook bij mij acute leukemie vastgesteld. De prognose: minder dan 50% kans op overleven. Er volgde een maandenlang traject van intensieve chemotherapie, tientallen bloedtransfusies en uiteindelijk een stamceltransplantatie. Gelukkig sloeg de behandeling aan, maar na bijna twee jaar voornamelijk in isolatie op een ziekenhuiskamer te hebben gelegen, kon ik het echte leven maar langzaam weer oppakken. Ik was zó verzwakt, dat ik nauwelijks honderd meter kon lopen.

Nu, meer dan tien jaar later… voelt elke dag die ik wakker word, voor mij als een nieuw geschenk. Nu ik weer volop van het leven mag genieten, probeer ik mijn steentje bij te dragen voor mensen die net als ik en mijn schoonbroertje in een minder gelukkige situatie terecht zijn gekomen. Dat is mijn drijfveer achter Ride-a-Round en al mijn andere initiatieven op sportief gebied.

Volg mij op: